Welcome to the suck!

Vandaag weer eens twee films bekeken.

Het is een zaterdagmiddag, het regent en je hebt niet veel geld. Wat doe je dan? Een met je saldokaart gehuurd DVDtje in de speler stoppen, natuurlijk! Vanmiddag werd dat:

Mr. and Mrs. Smith
Een film die iedereen inmiddels al wel gezien zal hebben, want dit was een grote hit. Niet gek, natuurlijk, met twee filmsterren die groter dan groot zijn: Brad Pitt en Angelina Jolie. Maar namen zeggen niet alles (vaak zeggen ze alleen hoeveel geld de filmmaker te besteden had) en alles om deze film heen schreeuwde inhoudsloos actiespectakel. Verrassend was dan dus dat 'Mr. and Mrs. Smith' uiteindelijk nog best amusant bleek. Verwacht geen diepgang, geen geniaal plot en geen verrassende acteerprestaties, maar verwacht wél een film met een plezierig laagje humor waarmee je een regenachtige middag prima doorkomt.

Kortom: Leuke actie, een aantal grappige scènes, maar zo ondiep als een kikkerbadje.

Tweeënhalf van 5 sterren.

Omdat er 's avonds ook nog wat gedaan moet worden, besloot ik samen met een vriend in de avond de bioscoop maar weer eens te bezoeken. Het werd de nieuwste film van American Beauty regisseur Sam Mendes. Jawel, ik heb het over:

Jarhead
We zijn jarenlang doodgegooid met (soms prachtige) oorlogsfilms gesitueerd in Vietnam. De golfoorlog bleef met een zeer beperkt aantal daarbij wat achter. Het is daarom goed dat nu een film uitkomt over deze oorlog, vooral aangezien dit nu relevanter is dan ooit. Bestudeerde Mendes in 'American Beauty' nog de uitzichtloze gewoonheid van het leven in de Amerikaanse suburbs, dit maal daalt zijn ontnuchterende en ontmythologiserende blik neer op de soldaten in het Amerikaanse leger (ook wel: jarheads). Welcome to The Suck!

"Suggested techniques for the marine to use in the avoidance of boredom and loneliness. Masturbation. Re-reading of letters from unfaithful wives and girlfriends. Cleaning your rifle. Further masturbation. Re-wiring Walkman. Arguing about religion and meaning of life. Discussing in detail, every woman the marine has ever fucked. Debating differences, such as Cuban VS Mexican, Harlys VS Hondas, left VS right-handed masturbation. Further cleaning of rifle. Studying the mail-order bride
catalogue. Further masturbation. Planning a marine's first meal on return home. Imagining what a marine's girlfriend and her man Jody are doing in the ally or in a hotel bed."- Anthony 'Swoff' Swofford

Jarhead draait om de leegheid van het leven van een soldaat. De saaie, langdradige dagelijkse realiteit van het leven in de woestijn, wachtend totdat er iets gebeurt, wachtend totdat je mag schieten, iemand mag vermoorden of willekeurig wát dan ook om de ellendige gelijkheid van de dagen te doorbreken. Je ziet de soldaten geïndoctrineerd worden. Opgefokt en met oogkleppen op juichen ze zelfs voor scènes uit 'Apocalypse Now' - een film met een duidelijke anti-oorlogs boodschap. Maar eenmaal in de woestijn, in het voorportaal van 'the suck', gaat die indoctrinatie langzaam de deur uit. Verveling, frustratie, irritatie, alles draagt eraan bij om de vastberadenheid van de soldaten danig op de proef te stellen.

Ook Jarhead is dus een film met een anti-oorlogs boodschap, alhoewel het duidelijk niet uit het 'oorlog is per definitie slecht' en 'mensen vermoorden mag moreel niet' vaatje tapt. De film moraliseert nergens, probeert de kijker geen mening op te dringen en is - op een enkel moment na - verrassend vrij van politieke praat. Wat de film wél doet, is het doorbreken van het glansrijke, heroïsche beeld van de soldaat dat het Amerikaanse leger in haar promotieplaatjes zo graag toont. In Jarhead is het leven van een soldaat namelijk héél ver verwijderd van glans of heldendom.

Verder neemt Jarhead ook duidelijk de pet af naar oudere genre-films. Niet alleen worden Apocalypse Now en The Deer Hunter bij naam genoemd, andere scènes lijken een regelrechte homage aan bekende filmische voorgangers. Dat betekent overigens niet dat Jarhead geen identiteit heeft, want uiteindelijk is deze film ondanks alles toch vooral een eigen product waarin de hand van Mendes duidelijk zichtbaar is.

Gelukkig is de hoofdrol van deze film gegaan naar Jake Gyllenhaal, bekend van 'Donnie Darko' en dit jaar ook te zien in een andere belangrijke film, Brokeback Mountain. De rol van 'Swoff' is belangrijk en met de keus voor Gyllenhaal is het personage een schot in de roos. In zijn rol legt hij dezelfde licht van z'n omgeving verwijderde 'air' die we nog kennen van Donnie, zonder overigens hetzelfde personage neer te zetten. Dat vreemde accent, gekoppeld aan intense uitbarstingen waar nodig, zorgen ervoor dat Gyllenhaal de benodigde 'gravitas' heeft om deze film tot een goed einde te brengen. Hopelijk ligt er in de toekomst dan ook nog eens een oscar in het verschiet voor deze acteur die nu al veel beter is dan veel van z'n generatiegenoten.

Al met al is Jarhead een film die wat te vertellen heeft en dat op een buitengewoon natuurlijke en boeiende manier doet. Een aanrader, dus.

Vier van vijf sterren.

Een van scheve rassenverhoudingen stijfstaande stad - Crash van Paul Haggis

Vrijdagavond ben ik maar weer eens naar de film gegaan. Dit maal was Crash, van schrijver/regisseur Paul Haggis aan de beurt. De verwachtingen waren vooraf hooggespannen. De trailer die op internet te zien is, is geweldig. De film zelf dook in vele eindejaarslijstjes op en de tendens rond de film was uitermate positief. Gelukkig wist Crash die verwachtingen grotendeels waar te maken:

"It's the sense of touch. In any real city, you walk, you know? You brush past people, people bump into you. In L.A., nobody touches you. We're always behind this metal and glass. I think we miss that touch so much, that we crash into each other, just so we can feel something."

Crash is een film met een grote cast vol bekende namen, die een ongewoon groot scala aan hoofdpersonages neerzetten. Die personen in Hagis z'n fictieve Los Angeles, worden allemaal meegesleept door gebeurtenissen in de van scheve rassenverhoudingen stijfstaande stad. Op de oppervlakte lijken we bijna te maken te hebben met een multicultureel succcesverhaal: De openbare aanklager met z'n zwarte collega, de zwarte politieagent met z'n vrouwlijke partner uit puerto rico, de blanke agent met een zwarte baas, de perzische mensen die een eigen winkel hebben en ga zo maar door. Maar helaas blijkt dat alles slechts schijn. Krab het oppervlakte-laagje weg en je ontdekt een wereld geregeerd door angst, vooroordelen en botsende culturen.

Zo kan het dat in een typische dag de levens van de hoofdpersonages in Crash allemaal richting dramatische en definiërende momenten gedreven worden die een zware impact hebben op hun levens. Dat grootse en meeslepende is zowel de kracht als het probleem van de film. De gebeurtenissen zorgen ervoor dat je ogen bijna twee uur lang vol interesse op het scherm blijven focussen. Niemand is zoals ze lijken, makkelijke oordelen over de personages worden bijna altijd afgestraft en het plot dendert genadeloos voort zonder de kijker rust te geven door met mooie oplossingen of makkelijke, schone situaties aan te komen.

Dat alles zorgt er echter ook voor dat de opstapeling van gebeurtenissen op die dag en de manier waarop de levens van de diverse personages elkaar op onverwachte manieren raken, nogal ongeloofwaardig is. Het simpele overschot aan onverwachte en onwaarschijnlijke situaties stapelen op tot een verhaal waarbij het moeilijk voor te stellen is dat alles wat je ziet daadwerkelijk op één dag gebeurt.

Desondanks is Crash een ijzersterke film die een moeilijke situatie schetst zonder daarop eenduidige en makkelijke antwoorden te geven. Het laat de kijker met een ongemakkelijk gevoel achter en genoeg vragen om ook na de film nog met het verhaal bezig te zijn. Koppel dat aan de heerlijke acteerprestaties van een ronduit indrukwekkende cast en je hebt een filmervaring die
vorig jaar volkomen terecht al die eindejaarslijstjes heeft gehaald.

Kortom: ga Crash kijken nu het nog kan. Oh, en als ik een tip mag meegeven: lees niet teveel recensies. Om hun analyse kracht bij te zetten, beschrijven ze bijna allemaal enkele personen in de film om aan te tonen hoe complex de mensen zijn die de ongelukkige stad van Haggis bevolken. Het is uiteindelijk echter fijner om tijdens het kijken naar de film zélf die complexiteiten en overwachte karaktereigenschappen te ontdekken dan ze van te voren al te kennen. Dat voegt namelijk een extra laag aan de toch al rijke kijkervaring toe.

Een dikke aanrader dus. Vier van vijf sterren.

Iedereen miljonair!

Het kwam vanavond een aantal maal op televisie langs: de aankondiging voor de nieuwe megatrekking van de postcode loterij waarbij 140 miljoen euro verdeeld gaat worden. De eerste keer registreerde het bedrag nog niet echt. Veel, ja, okay, maar loterijen loven wel vaker veel geld uit. Sterker nog, vorige jaar was het prijsbedrag niet eens zoveel lager.

Maar toen ging ik verder nadenken. 140 miljoen. Dat is écht absurd veel. Stel: je geeft elke Nederlander één miljoen. Okay, dat kan niet van dat bedrag, maar hoe lang kan het nog duren voordat het wél zover is? Wonen we meteen in één van de rijkste landen ter wereld. Ook leuk. Het idee is misschien absurd, maar niet meer absurd dan 140 miljoen uitloven als prijs, en dat er daarna nog steeds mensen zijn die met moeite de eindjes aan elkaar knopen.

Maar wat als we een land vol miljonairs hebben? Eerst dacht ik: is goed voor de economie. Met al dat geld zal er ook heus wel wat gaan rollen. Het is goed voor de gezondheid van mensen, want iedereen kan dure operaties betalen. En echt iedereen heeft elke dag een goedbelegde boterham. Maar toen kwamen andere vragen boven. Als iedereen zoveel geld heeft, waarom zou je dan nog werken? Wie wil dan nog de rotklusjes in de maatschappij voor z'n rekening nemen? Gaat niet iedereen alles hardstikke duur maken, waardoor de inflatie enorm toeneemt? Ik heb geen verstand van economie (je bent een echte bèta, of je bent het niet), maar ik kan me best voorstellen dat een land vol miljonairs meer kwaad doet dan goed.

En dus is mijn eerste instinct en morele verontwaardiging over dat decadent hoge geldbedrag weer een beetje in perspectief geplaatst. Misschien is het een harde waarheid, maar een maatschappij is vermoedelijk dynamischer en sterker als er inkomensverschillen en verschillen in levensstandaard zijn. Als rechtgeaard links persoon zul je me dat niet vaak horen bevestigen (en ik ben ervan overtuigd dat wat meer nivellering in vergelijking met de huidige toestand weinig kwaad kan), maar ik denk dat het wél waar is.

En nu? Ik doe niet mee met de postcode loterij, dus een enorm geldbedrag ga ik niet in de wacht slepen. Dan toch maar gewoon m'n studie afmaken en straks een baan zoeken. Je moet toch wat, tenslotte.

Slimste jongetje van de klas

Gisteren heb ik weer een flinke hap geld uitgegeven. Maar het doel was nobel: eindelijk heb ik nu ook seizoen vier van 'The West Wing' op DVD. Voor de mensen die de serie niet kennen (op de Nederlandse televisie loopt inmiddels seizoen vijf, geloof ik, maar ik heb het daar volledig gemist): 'The West Wing' verhaalt over de president van Amerika en de belangrijkste werknemers van het witte huis.

De serie is ijzersterk. De politiek is fictief, maar relevant en gelaagd, de dialogen zijn scherp, betekenisvol en grappig en de personages charmant, gedreven en drie dimensionaal. Kortom: een serie die het oprecht verdiend heeft om overladen te worden met Emmy awards.

Gisteren heb ik meteen de eerste vier afleveringen van dit nieuwe seizoen bekeken. Het begin van het seizoen staat in het teken van de herverkiezingscampagne van President Bartlett (ineens kun je veel meer sympathie opbrengen voor de 'Four More Years' scanderende mensen dan bij de laatste echte verkiezingen) en de aanloop naar de televisiedebatten waarin hij het moet gaan opnemen tegen een (jawel) domme republikeinse kandidaat.

JOSH: That line from the convention speech-- "challenges too great for a Potemkin presidency?"
TOBY: It is true.
JOSH: Most people weren't the smartest kid in the class. Most people didn't like the smartest kid in the class.
TOBY:Yeah?
JOSH: I don't care how subliminal it is. This can't be a national therapy session.
--4x01, 'Twenty hours in America part 1'

Dat zorgt voor mooie (herkenbare) problemen: de verwachting is dat Bartlett het sowieso goed gaat doen in het debat, waardoor het moeilijk is om aan die verwachting te voldoen. Terwijl zijn tegenstander al bijna de verwachtingen zal overtreffen als hij zijn zelfstandig zijn veters kan strikken en zo sneller de overwinning in het oog van het publiek kan claimen. Ook bestaat het risico dat de slimme Bartlett (een hyperintelligente econoom) al snel als het 'slimste jongetje van de klas' gekenmerkt zal worden.

Klinkt bekend? Dat kan wel kloppen. In de verkiezingen van 2000 nam de intelligente Al Gore het op tegen de domme (of het politiek correcte eufemisme: 'gewone') George W. Bush. In de debatten was Gore beter, maar Bush bleek niet zo slecht als verwacht en werd gezien als 'winnaar'. Bovendien keerde een deel van het electoraat zich tegen de slimme Gore omdat ze vonden dat hij onnodig superieur deed (met andere woorden: hij liet z'n intelligentie teveel blijken), waardoor de 'gewonere' Bush veel sympathie won. Tsja.

Ik sluit af een mooi citaat uit de vierde aflevering van 'The West Wing' seizoen vier ('The Red Mass') die heel toepasselijk is voor dit hele probleem. Situatieschets: Het gaat over een soort cursus en boek van een Ratelband-achtige goeroe die dingen roept als "locate your inner lightswitch". Republikeinse tegenkandidaat Ritchie heeft hem ingehuurd als adviseur. Donna, medewerker van Josh ging langs op een bijeenkomst en las het boek:

DONNA: I'm talking about this. So the guy's consulted for Ritchie. He's a buffoon, but he's harmless. Why should it be part of the campaign?
JOSH: Because it's not harmless in an American President.
DONNA: Nothing he said was wrong or objectionable. As apposed to the man who was sitting next to me whose name was Fern.
JOSH: Open this book to any page.
Josh hands the book to Donna who opens the book and hands it back to Josh.
JOSH: Okay, well. This is an order form to buy "Owning Yourself," follow-up to the bestseller...
DONNA: "Leasing Yourself."
JOSH (reads): "It's good to be trapped in a corner. That's when you act."
DONNA: That happens to be true.
JOSH: It is. In my case, it's the only time that I do.
DONNA: So?
JOSH: It's Immanuel Kant! "Duty! Sublime and mighty name, that embraces nothing charming or insinuating but requires submission." Every year a million freshman philosophy students read that sentence.
DONNA: And change their major?
JOSH: You've just got a mouth full of wiseass today, don't you?
DONNA: I located the lightswitch.
JOSH: Could you locate it again?
DONNA: So he cripped Kant. Isn't that what you're supposed to do?
JOSH: It comes from a 193-page book called "A Critique of Practical Reason." It's about metaphysics and epistemology. Tomba's impressively boiled it down to two-thirds of one page. Give me another one.
DONNA: "Look outside the cave."
JOSH: Right. That's from an old paperback called "The Republic" by Plato. Lucky Tomba's been able to fit it on a fortune cookie so it suits the attention span of the Republican nominee. Here he quotes Robert Frost. "Good fences make good neighbors." Did he talk about that?
DONNA: Yeah.
JOSH: What did he say?
DONNA: Basically, that if you stay within your personal space, you'll end up getting along with everyone.
JOSH: You had to study modern poetry...
DONNA: Yes.
JOSH: Is that what Frost meant?
DONNA: No, he meant that boundries are what alienate us from each other.
JOSH: Why did he say "Good fences make good neighbors?"
DONNA: He was being ironic, but I still don't see...
JOSH: What does this remind you of? "I believe in hope, not fear." "I'm a leader, not a politician.""It's time for an American leader." "America's earned a change." "I before 'E' except after 'C'!" It's the fortune-cookie candidacy! These are important thinkers, and understanding them can be very useful and it's not ever going to happen at a four-hour seminar. When the President's got an embassy surrounded in Haiti, or a keyhole photograph of a heavy water reactor, or any of the fifty life-and-death matters that walk across his desk every day, I don't know if he's thinking about Immanuel Kant or not. I doubt it, but if he does, I am comforted at least in my certainty that he is doing his best to reach for all of it and not just the McNuggets. Is it possible we would be willing to require any less of the person sitting in that chair? The low road? I don't think it is.

Snelheid

Ik ga proberen wat vaker te bloggen over dingen die ik gelezen of gezien heb (boeken, films, tv-series). Gedeeltelijk om anderen misschien een leuke lees of kijktip mee te geven, maar ook gedeeltelijk om bij te houden wat ik ook al weer allemaal gelezen of gezien heb in een bepaalde periode.

Al die stukjes hoeven niet zo uitgebreid en lang te worden als de beschouwingen van Serenity en Narnia die ik eerder op dit blog plaatste (dat scheelt mij ook weer tijd), dus dan kan het ook wat vaker. Om de nieuwe traditie te starten, begin ik eens met een boek dat ik deze week uitlas:

Dean Koontz - Velocity
Eigenlijk een vrij standaard thriller in boekvorm. Een boek voor op het vliegveld, zoals Amerikanen het vaak omschrijven. Wij doen dat hier toch minder - vliegen en dus ook lezen op het vliegveld, dus misschien is de omschrijving 'boek voor in de trein' in ons landje meer op z'n plaats.

In elk geval doe ik meestal niet aan dit soort standaard thrillers, maar toen ik in de Waterstone's in Amsterdam tussen de boeken aan het neuzen was en zocht naar boeken voor de '3 for 2' aanbieding waaraan ik me wel vaker bezondig, viel m'n oog op de kaft van dit boek waar een intrigerend briefje op prijkt:

"If you don't take this note to the police, I will KILL a lovely blonde
schoolteacher somewhere in Napa County. If you do take this note to the police, I will instead KILL an elderly woman. You have SIX hours to decide."

Lekker high-concept, dus, en daar had ik voor de verandering wel weer eens zin in. Het boek is lekker spannend, leest als een trein, maar is qua plot en diepgang nauwelijks bijzonder te noemen. Toch leuk om eens te proberen op een druilerige zondagmiddag of, inderdaad, onderweg in de trein. Niet memorabel, wel lekker.

Nieuw uiterlijk

Omdat verandering altijd goed is (toch?), heb ik het jippie-een-blogje blog maar eens een nieuw uiterlijk gegeven. In de nieuwe opzet is ruimte voor links (die ik dan dus ook heb toegevoegd - zie rechts), maar het blijft nog steeds een standaarduiterlijk van blogspot en dus weinig origineel. Daarom misschien binnenkort (als ik tijd en zin heb) een aangepaste en vooral uniekere lay-out. Maar voorlopig blijft het hierbij. Want ik blijf wel lui, natuurlijk.