Het jippie-een-blogje blog

Een verzameling willekeurige gedachten, opmerkingen, foto's, links en noem maar op. Samenhang, daar doen we niet aan.

zondag, januari 08, 2006

Een van scheve rassenverhoudingen stijfstaande stad - Crash van Paul Haggis

Vrijdagavond ben ik maar weer eens naar de film gegaan. Dit maal was Crash, van schrijver/regisseur Paul Haggis aan de beurt. De verwachtingen waren vooraf hooggespannen. De trailer die op internet te zien is, is geweldig. De film zelf dook in vele eindejaarslijstjes op en de tendens rond de film was uitermate positief. Gelukkig wist Crash die verwachtingen grotendeels waar te maken:

"It's the sense of touch. In any real city, you walk, you know? You brush past people, people bump into you. In L.A., nobody touches you. We're always behind this metal and glass. I think we miss that touch so much, that we crash into each other, just so we can feel something."
Crash is een film met een grote cast vol bekende namen, die een ongewoon groot scala aan hoofdpersonages neerzetten. Die personen in Hagis z'n fictieve Los Angeles, worden allemaal meegesleept door gebeurtenissen in de van scheve rassenverhoudingen stijfstaande stad. Op de oppervlakte lijken we bijna te maken te hebben met een multicultureel succcesverhaal: De openbare aanklager met z'n zwarte collega, de zwarte politieagent met z'n vrouwlijke partner uit puerto rico, de blanke agent met een zwarte baas, de perzische mensen die een eigen winkel hebben en ga zo maar door. Maar helaas blijkt dat alles slechts schijn. Krab het oppervlakte-laagje weg en je ontdekt een wereld geregeerd door angst, vooroordelen en botsende culturen.

Zo kan het dat in een typische dag de levens van de hoofdpersonages in Crash allemaal richting dramatische en definiërende momenten gedreven worden die een zware impact hebben op hun levens. Dat grootse en meeslepende is zowel de kracht als het probleem van de film. De gebeurtenissen zorgen ervoor dat je ogen bijna twee uur lang vol interesse op het scherm blijven focussen. Niemand is zoals ze lijken, makkelijke oordelen over de personages worden bijna altijd afgestraft en het plot dendert genadeloos voort zonder de kijker rust te geven door met mooie oplossingen of makkelijke, schone situaties aan te komen.

Dat alles zorgt er echter ook voor dat de opstapeling van gebeurtenissen op die dag en de manier waarop de levens van de diverse personages elkaar op onverwachte manieren raken, nogal ongeloofwaardig is. Het simpele overschot aan onverwachte en onwaarschijnlijke situaties stapelen op tot een verhaal waarbij het moeilijk voor te stellen is dat alles wat je ziet daadwerkelijk op één dag gebeurt.

Desondanks is Crash een ijzersterke film die een moeilijke situatie schetst zonder daarop eenduidige en makkelijke antwoorden te geven. Het laat de kijker met een ongemakkelijk gevoel achter en genoeg vragen om ook na de film nog met het verhaal bezig te zijn. Koppel dat aan de heerlijke acteerprestaties van een ronduit indrukwekkende cast en je hebt een filmervaring die
vorig jaar volkomen terecht al die eindejaarslijstjes heeft gehaald.

Kortom: ga Crash kijken nu het nog kan. Oh, en als ik een tip mag meegeven: lees niet teveel recensies. Om hun analyse kracht bij te zetten, beschrijven ze bijna allemaal enkele personen in de film om aan te tonen hoe complex de mensen zijn die de ongelukkige stad van Haggis bevolken. Het is uiteindelijk echter fijner om tijdens het kijken naar de film zélf die complexiteiten en overwachte karaktereigenschappen te ontdekken dan ze van te voren al te kennen. Dat voegt namelijk een extra laag aan de toch al rijke kijkervaring toe.

Een dikke aanrader dus. Vier van vijf sterren.