God is dood. Ontmoet z'n kinderen!
Zoals (bijna) iedereen, heb ook ik favoriete schrijvers. Een goede schrijver is voor mij iemand die me kan verrassen met z'n zinnen, verbazen met z'n verhalen en mee kan slepen met mooie personages en aparte situaties. Een echt goede schrijver is in mijn ogen iemand die de magie van het lezen van een boek kan terugroepen, een gevoel dat na de kindertijd jammergenoeg toch vaak verdwijnt.
Een gave, dus, die maar weinigen gegeven is en, misschien, meer dan alle objectieve beschouwingen die je aan een goed verhaal kan hangen, eigenlijk heel persoonlijk is. Misschien zeggen de favoriete schrijvers van mensen eigenlijk wel iets over de mensen die die schrijvers lezen, en zijn die lezers altijd op zoek naar een bepaalde set eigenschappen die die schrijvers nou toevallig het beste benaderen. Wie weet.
Zo hebben mijn twee favoriete schrijvers in elk geval wel iets gemeen. De ene, Tonke Dragt, schrijft kinderboeken met een buitengewone inslag, waar het wereldbeeld dat je als kind hebt meestal al vrij snel op losse schroeven komt te staan. Mensen die via een magisch woord of een onschuldig voorwerp (een deur, bijvoorbeeld) in andere werelden terecht komen. Boeken die een min of meer romatische kinderblik werpen op werelden die al geweest zijn, misschien ooit nog zullen komen of die nooit bestaan hebben, dus. Het soort verhalen waar je je als kind uren in kunt verliezen en die als volwassene niets aan pure magie ingeleverd blijken te hebben.
De andere, Neil Gaiman, doet eigenlijk ongeveer hetzelfde. Alleen zijn zijn boeken meer volwassen uitingen van dezelfde thema's en zijn zijn werelden, behalve magisch en treffend vaak ook fundamenteel tragisch. In die tragiek schuilt, zoals Gaiman als geen ander weet, echter ook voldoende komedie, zodat zijn boeken een uitgebalaceerde, maar in de kern absurde, afspiegeling zijn van onze eigen wereld. Ver verwijderd van de onschuld uit de boeken van mevrouw Dragt dus, maar daardoor niet minder krachtig.
Van deze schrijver, Neil Gaiman, verschijnt binnenkort weer een nieuw boek, 'Anansi Boys', met als "tagline" de aparte premise uit de titel van dit berichtje. Van dit boek kun je hier een leuk voorproefje lezen. Het lijkt, zoals altijd weer een geweldig boek te worden, dat ik zeker zal gaan lezen.
Maar als je Neil Gaiman nog niet kent, dan kun je eigenlijk net zo goed bij z'n eerdere boeken beginnen. Ze zijn namelijk allemaal even goed...en dat is vrij bijzonder.
Een gave, dus, die maar weinigen gegeven is en, misschien, meer dan alle objectieve beschouwingen die je aan een goed verhaal kan hangen, eigenlijk heel persoonlijk is. Misschien zeggen de favoriete schrijvers van mensen eigenlijk wel iets over de mensen die die schrijvers lezen, en zijn die lezers altijd op zoek naar een bepaalde set eigenschappen die die schrijvers nou toevallig het beste benaderen. Wie weet.
Zo hebben mijn twee favoriete schrijvers in elk geval wel iets gemeen. De ene, Tonke Dragt, schrijft kinderboeken met een buitengewone inslag, waar het wereldbeeld dat je als kind hebt meestal al vrij snel op losse schroeven komt te staan. Mensen die via een magisch woord of een onschuldig voorwerp (een deur, bijvoorbeeld) in andere werelden terecht komen. Boeken die een min of meer romatische kinderblik werpen op werelden die al geweest zijn, misschien ooit nog zullen komen of die nooit bestaan hebben, dus. Het soort verhalen waar je je als kind uren in kunt verliezen en die als volwassene niets aan pure magie ingeleverd blijken te hebben.
De andere, Neil Gaiman, doet eigenlijk ongeveer hetzelfde. Alleen zijn zijn boeken meer volwassen uitingen van dezelfde thema's en zijn zijn werelden, behalve magisch en treffend vaak ook fundamenteel tragisch. In die tragiek schuilt, zoals Gaiman als geen ander weet, echter ook voldoende komedie, zodat zijn boeken een uitgebalaceerde, maar in de kern absurde, afspiegeling zijn van onze eigen wereld. Ver verwijderd van de onschuld uit de boeken van mevrouw Dragt dus, maar daardoor niet minder krachtig.
Van deze schrijver, Neil Gaiman, verschijnt binnenkort weer een nieuw boek, 'Anansi Boys', met als "tagline" de aparte premise uit de titel van dit berichtje. Van dit boek kun je hier een leuk voorproefje lezen. Het lijkt, zoals altijd weer een geweldig boek te worden, dat ik zeker zal gaan lezen.
Maar als je Neil Gaiman nog niet kent, dan kun je eigenlijk net zo goed bij z'n eerdere boeken beginnen. Ze zijn namelijk allemaal even goed...en dat is vrij bijzonder.
posted by George @ 16:05
0 comments
